15-16 Μαΐου 2012
-Τι ψοφόκρυο είναι αυτό; Που ήρθα μανούλα μου; Πως επιβιώνουνε εδώ πάνω; Καλά δεν ήμουν στο Παρθένι; Έστω και αν αισθανόμουν εξόριστος κι εγώ.
Ήταν 14 του Φλεβάρη (δεν είχε ακόμα υιοθετηθεί ο ξενέρωτος, εισαγόμενος «άγιος» που ξετρελαίνει κοριτσόπουλα και κάνει τους εμπόρους να τρίβουν τα χέρια τους). Στο τρένο από τη Λάρισα και μετά έβγαζα και φόραγα όσα ρούχα είχα. Φτάνοντας στην Κοζάνη ο στρατιωτικός μου σάκος είχε μείνει ο μισός και εγώ είχα γίνει διπλός!! Όταν όμως κατέβηκα από το λεωφορείο στην Καστοριά και είδα τη λίμνη παγωμένη, πάγωσε μέχρι και το αίμα μου!
Δέκα μήνες μετά, παραμονές των Χριστουγέννων, με το απολυτήριο στο χέρι, χωρίς δραχμή στην τσέπη, αλλά τρισευτυχισμένος που επιτέλους τέλειωσε ο εφιάλτης που ακούει στο όνομα στρατιωτική θητεία, αποχαιρέτησα την Καστοριά, δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου να γυρίσω κάποτε και να απολαύσω τις ομορφιές αυτού του τόπου που είναι πολλές. Στους δέκα αυτούς μήνες είχα δει πολλά και όμορφα (αρνούμαι να θυμάμαι τα άσχημα, που δεν ήταν και λίγα)!
